Akademia Windows 7 – Część 4: Bezpieczeństwo – User Account Control     Artykuły ekspertów TechNet: Windows 7     Akademia Windows 7 - Część 6: Libraries, Federated Search i PowerShell

Akademia Windows 7 - Część 5: Windows Virtual PC

Autor: Łukasz Foks

Opublikowano: 9 lipca 2009

Zawartość strony
 Wymagania Windows Virtual PC  Wymagania Windows Virtual PC
 Pierwsze kroki w Windows Virtual PC  Pierwsze kroki w Windows Virtual PC
 Składniki integracji  Składniki integracji
 „Tryb XP” i publikacja aplikacji  „Tryb XP” i publikacja aplikacji
 Wsparcie dla USB i drukarek  Wsparcie dla USB i drukarek
 Podsumowanie  Podsumowanie
 Zasoby dodatkowe  Zasoby dodatkowe

 

Jednym z najważniejszych czynników branych pod uwagę przy wdrożeniach nowych systemów operacyjnych jest kompatybilność z aktualnie używanymi rozwiązaniami i aplikacjami.

Jedynym ze sposobów, których można użyć przy zapewnianiu zgodności jest jakże powszechna i popularna w ostatnich latach dziedzina zwana wirtualizacją. Firma Microsoft oferuje wiele rozwiązań w tym obszarze takich jak np. Hyper-V, Virtual Server czy inne, które są znane i doceniane na rynku.

Wraz z premierą Windows 7 oczekiwać możemy nowej, siódmej już wersji aplikacji Virtual PC, która od teraz nazywać się będzie Windows Virtual PC. Oprócz nieco zmienionej nazwy pojawiło się kilka naprawdę istotnych i interesujących funkcji jak np. wsparcie dla emulacji urządzeń USB czy tryb XP (ang. XP Mode), które zostaną zaprezentowane w poniższym artykule.

Wymagania Windows Virtual PC

Pierwsze kroki, jakie należy poczynić, w celu poznania nowego Virtual PC jest pobranie aktualizacji oznaczonej identyfikatorem KB 958559. I to już jest pierwsza istotna zmiana – Windows Virtual PC jest w pełni zintegrowany z systemem operacyjnym i nie występuje jako autonomiczna aplikacja. Jeżeli w systemie jest już zainstalowane Virtual PC w wersji 2007, zaleca się, aby je usunąć przed instalacją Windows Virtual PC.

Należy poznać wymagania sprzętowe, które stawia najnowsza odsłona tego narzędzia: komputer, na którym działa system-gospodarza musi być wyposażony w procesor wspierający wirtualizację sprzętowo – musi wspierać technologię Intel-VT bądź AMD-V, dodatkowo zaleca się, aby w BIOS komputera wyłączyć opcję Trusted Data Execution.

Nie należy zapomnieć o innych wymaganiach - musimy posiadać odpowiednią edycję systemu Windows 7 (Windows Virtual PC działa tylko na Windows 7). W poniższej tabeli pokazano jak wygląda wsparcie dla konkretnych wersji i edycji Windows.

Uzupełniając, Windows Virtual PC jest dostępny zarówno dla 32- i 64-bitowych systemów-hostów. Warto zaznaczyć, że Windows Virtual PC nie wspiera 64-bitowych systemów-gości.

Wersja Windows 7 Ultimate,Enterprise Windows 7Professional Windows 7 Home Basic, HomePremium Windows Server 2008R2 Windows VistaBusiness Windows Vista Ultimate,Enterprise Windows XP Professional(SP3)
Wsparcie dla systemu-gospodarza Tak Tak Tak Nie Nie Nie Nie
Wsparcie dla Windows XP Mode Tak Tak Nie Nie Nie Nie Nie
Wsparcie dla system-gości Tak Tak Nie Nie Tak Tak Tak

 

Tabela 1. Windows Virtual PC i wsparcie dla poszczególnych wersji i edycji.

Dyski VHD maszyn wirtualnych w Windows Virtual PC są kompatybilne z wybranymi rozwiązaniami wirtualizacyjnymi Microsoft. W celu eksportu dysku VHD stworzonego w Virtual PC 2007 do nowej edycji, należy odinstalować komponenty integracyjne starej wersji, a następnie po eksporcie – zainstalować już te właściwe dla Windows Virtual PC.

Podobnie to wygląda w sytuacji, gdy chcemy wyeksportować dysk VHD z nowej odsłony Virtual PC do Hyper-V – usuwamy komponenty integracyjne (co istotne, proces wstecz – z Hyper-V do Windows Virtual PC - jest niemożliwy).

 Do początku strony

Pierwsze kroki w Windows Virtual PC

Gdy instalacja zakończy się powodzeniem możemy przystąpić do poznawania Windows Virtual PC. W profilu użytkownika pojawi się nowy folder nazwany Virtual Machine oraz w menu Start pojawi sie dodatkowy folder - Windows Virtual PC.

Rysunek 1: Folder Windows Virtual PC.

Po otwarciu nowego folderu w menu Eksploratora Windows można zauważyć opcję Create virtual machine, której wybranie spowoduje uruchomienie kreatora tworzenia nowej maszyny. Należy nadać nazwę oraz wskazać lokalizację, w której zostanie zapisana (domyślnie: X:\Users\nazwa\AppData\Local\Microsoft\Windows Virtual PC\Virtual Machines\).

Rysunek 2: Tworzenie maszyny wirtualnej.

W kolejnym kroku określamy wielkość przydzielonej pamięci oraz decydujemy, czy maszyna wirtualna ma mieć dostęp do połączeń sieciowych systemu-gospodarza.

Rysunek 3: Opcje pamięci i sieciowe.

Trzeci etap to definicja szczegółów związanych z tworzonym dyskiem VHD – jego nazwą, lokalizacją przechowywania, możliwości wskazania już istniejącego dysku, opcji zaawansowanych i włączenia tzw. Undo Disk. Undo disk pozwala na zapisanie/odrzucenie zmian, które zaszły w obrębie maszyny wirtualnej w ramach jednej sesji.

Rysunek 4: Opcje dysku VHD.

Jeżeli użytkownik wskaże opcję Create a virtual hard disk using advanced options uzyska możliwość utworzenia nowego dysku jako jednego z trzech rodzajów VHD:

  • Dynamically expanding – udostępniają maszynie wirtualnej tyle miejsca, ile faktycznie potrzebuje. Jeżeli wewnątrz maszyny zostaną dodane dane wielkość pliku VHD wzrośnie, co będzie możliwe do zaobserwowania na systemie-hoście. Niestety zwolnienie danych na takim dysku nie spowoduje jego „skurczenia”. W tym celu będzie trzeba użyć innych metod.
  • Fixed size – to dysk VHD z góry określoną wielkością, przypisaną w chwili jego tworzenia. Jeżeli maszynie wirtualnej będzie brakować miejsca do zapisu, będzie trzeba powiększyć plik VHD innymi metodami – wielkość pliku nie rośnie dynamicznie.
  • Differencing – w tym scenariuszu występują da dyski VHD – podrzędny, i przypisany do niego dysk nadrzędny. Wszelkie zmiany są dokonywane na dysku podrzędnym (stworzonym) bez ingerencji w dysk bazowy, zwany nadrzędnym.

Rysunek 5: Wybór rodzaju dysku VHD.

Po zdefiniowaniu opcji maszyny i dysku nastąpi proces tworzenia i zapisu wymaganych plików, który może potrwać kilka minut. Po zakończeniu możemy przystąpić do instalacji systemu operacyjnego. Aby wskazać plik .ISO bądź odwołać się do nośnika w napędzie optycznym, musimy przejść do opcji konkretnej maszyny, wskazując przycisk Settings w pasku Eksploratora, następnie w nowym oknie należy przejść do sekcji DVD Drive, wskazać napęd/plik, zamknąć okno ustawień i uruchomić maszynę (domyślnie rozruch z nośnika jest automatyczny).

Rysunek 6: Ustawienia Windows Virtual PC.

Aby sprawdzić podstawowe dane maszyny wirtualnej nie musimy uruchamiać konsoli ustawień. Jako, że nowe Virtual PC integruje się w pełni z systemem, w tym z Eksploratorem Windows, to najważniejsze informacje dostępne w dolnej części katalogu po zaznaczeniu maszyny – są to: nazwa, status działania (włączona, wyłączona, zahibernowana), lokalizacja pliku konfiguracyjnego i wirtualnego dysku, wielkość przypisanej pamięci oraz lokalizację i datę utworzenia.

Rysunek 7: Informacje dotyczące maszyny wirtualnej.

 Do początku strony

Składniki integracji

Gdy już zainstalowaliśmy system operacyjny na maszynie wirtualnej, kolejnym krokiem jaki należy wykonać jest zainstalowanie tzw. składników integracji, które są charakterystyczne dla aplikacji świadczących benefity z wirtualizacji.

Dzięki zastosowaniu tych składników, praca pomiędzy maszyną wirtualną, a hostem jest zdecydowanie prostsza – np. nie trzeba wykorzystywać skrótu klawiszowego CTR + ALT + lewa strzałka, w celu „opuszczenia” przez kursor okna maszyny – możemy płynnie używać myszy, zarówno na hoście, jak i gościu bez konieczności podejmowania dodatkowych czynności.

Składniki umożliwiają także wykonywanie prostych operacji takich jak kopiowanie, wycinanie i wklejanie pomiędzy systemem-gospodarzem, a maszyną wirtualną. Automatycznie mapowane są dyski hosta do maszyny wirtualnej, dzięki czemu użytkownik ma łatwy dostęp do swoich danych bez stosowania takich zabiegów jak tworzenie folderów udostępnionych, jak to miało miejsce w poprzednich odsłonach Virtual PC.

Kolejne ułatwianie jakie wprowadzają składniki integracji związane jest z drukarkami – drukarki, które są dołączone do systemu-hosta są dostępne również z poziomu maszyny wirtualnej (w przypadku próby udostępnienia drukarki w ten sposób na starszych systemach należy zainstalować sterowniki w systemie-gościa).

I co najważniejsze - gdyż jest to kluczowa nowość - po instalacji integration components, w pełni wspierane są urządzenia USB. Część z nich jak np. wcześniej wymienione drukarki czy urządzania do przechowywania danych są udostępniane maszynie automatycznie. Jeżeli chcemy skorzystać z innego rodzaju urządzenia USB wewnątrz maszyny wirtualnej, musimy udostępnić je ręcznie, o czym w dalszej części artykułu.

Aby zainstalować składniki integracji, należy w oknie maszyny z menu Tools wskazać pozycję Install Integration Components, następnie musimy przejść przez kolejne etapy instalatora i uruchomić ponownie system-gościa w celu wprowadzenia zmian. Po ponownym uruchomieniu musimy włączyć funkcje oferowane przez składniki integracji ponownie sięgając do menu Tools, jednak tym razem wskazując opcję Enable Integration Features, następnie wprowadzając poświadczenia użytkownika.

Rysunek 8: Menu Tools.

Składniki integracji można zainstalować tylko na wspieranych przez Windows Virtual PC systemach-gościach. Są to: Windows XP z dodatkiem Service Pack 3, Windows Vista z dodatkiem Service Pack 1 oraz Windows 7.

 Do początku strony

„Tryb XP” i publikacja aplikacji

Każdy kto zainteresował się nowym Windows Virtual PC zapewne słyszał o „trybie XP” (ang. XP Mode). Tryb XP to połączenie funkcjonalności Virtual PC zwanej „publikacją wirtualnych aplikacji” i sposobu licencjonowania Windows XP z SP3.

Dlaczego jest to tak kluczowa i pożądana funkcja? Jest istotna, ponieważ zapewnia wręcz stuprocentową kompatybilność aplikacji – jeżeli Twoja aplikacja działa na systemie Windows XP to zadziała w pełni również na Windows 7 (dzięki wykorzystaniu trybu XP).

Niekompatybilne programy z Windows 7 instaluje się na dostępnej do pobrania specjalnej maszynie wirtualnej z Windows XP, następnie jest ona „publikowana” w Windows 7 – dodawany jest skrót do menu Start o obrębie katalogu Virtual Windows XP Applications.

Aplikacja tak naprawdę działa na Windows XP, tylko jej graficzny interfejs użytkownika jest prezentowany w nowym systemie. Daje to możliwość korzystania z programu bez konieczności użytkowania go wewnątrz okna Virtual PC.

Aby skorzystać z XP Mode trzeba ze stron Microsoft pobrać specjalnie opracowany dysk VHD z Windows XP SP3. Należy zaznaczyć, że z tej funkcjonalności mogą skorzystać legalni użytkownicy edycji Professional, Enterprise oraz Ultimate Windows 7. Plusem tego rozwiązania jest to, iż nie potrzebujemy dodatkowej licencji na Windows XP – to duża zaleta trybu XP.

Paczkę z VHD najłatwiej pobrać wybierając opcję Virtual Windows XP, znajdującej się w katalogu Windows Virtual PC w menu Start.

Rysunek 9: Virtual Windows PC w menu Start.

Po zainstalowaniu dysku poprzez kreator możemy przystąpić do konfiguracji środowiska Windows XP. W pierwszym oknie należy zapoznać się z umową licencyjną i ją zaakceptować.

Rysunek 10: Umowa licencyjna.

Następnie, wprowadzamy hasło, które zostanie przypisane do konta User w Windows XP. Zaleca się, aby zaznaczyć opcję, która spowoduje, że poświadczenia zostaną ono zapamiętane. Należy dokładnie zapamiętać stworzone hasło, gdyż nie będzie możliwości jego odzyskania/zmiany. W przypadku utraty hasła tryb XP będzie trzeba konfigurować od nowa.

Rysunek 11: Wybór hasła.

W trzecim oknie kreatora definiujemy ustawienia dotyczące polityki aktualizacji wirtualnego Windows XP. Ze względów bezpieczeństwa zaleca się włączenie aktualizacji automatycznych.

Rysunek 12: Ustawienia polityki aktualizacji wirtualnego Windows XP.

Po zatwierdzeniu ustawień aktualizacji nastąpi przygotowanie maszyny do pierwszego uruchomienia.

Rysunek 13: Przygotowanie maszyby do pierwszego uruchomienia.

Po uruchomieniu maszyny możemy przystąpić do instalacji aplikacji, która ma zostać „opublikowana” w Windows 7. Po tej czynności w menu Start w ramach folderu Virtual Windows XP Applications powinien pojawić się skrót do zainstalowanego programu (w przypadku autora artykułu jest to OneNote 2003).

Rysunek 14: Lokalizacja zainstalowanej aplikacji.

Aby uruchomić aplikację musimy wcześniej zamknąć maszynę z Windows XP. Po przygotowaniu środowiska aplikacja jest uruchamiana.

Rysunek 15: Zainstalowana aplikacja.

Aby zainstalowana aplikacja w Windows XP mogła zostać opublikowana w menu Start systemu Windows 7 skrót do niej musi znajdować się w lokalizacji \Documents and Settings\All Users\Start Menu\Programs. Jeżeli jest inaczej np. skrót do programu istnieje wewnątrz profilu użytkownika, należy stworzyć skrót we wcześniej wymienionym folderze. Po skopiowaniu skrótu zauważyć będzie można charakterystyczne „mignięcie” ekranu – nastąpi odświeżenie listy opublikowanych wirtualnych aplikacji.

Publikacja wirtualnych aplikacji jest możliwa jeżeli system-gościa należy do listy wspieranych – są to Windows XP Service Pack 3 Professional, Windows Vista Enterprise, Windows Vista Ultimate, Windows 7 Enterprise i Windows 7 Ultimate.

Jeżeli użytkownik nie korzysta z XP Mode, a chciałby wykorzystać tą technologię, powinien pobrać aktualizację RAIL QFE dla posiadanego systemu gościa (Windows XP SP3, Windows Vista SP1). Jeżeli systemem-gościem jest Windows XP SP3 jest polecane, aby korzystać z przygotowanego dysku VHD z systemem (dostępnego w ramach Centrum Pobierania Microsoft).

Jeżeli aplikacja, która została zainstalowana na systemie Windows 7/Windows Vista SP1 nie jest dostępna na systemie-gospodarzu, trzeba dodać jej skrót do globalnego katalogu, który jest dostępny po wybraniu opcji Open All Users z menu kontekstowym dostępnego po kliknięciu prawym przyciskiem myszy All Programs w menu Start.

 Do początku strony

Wsparcie dla USB i drukarek

Po XP Mode kolejną kluczową innowacją w Windows Virtual PC jest wsparcie dla urządzeń USB – urządzenia USB wpięte do hosta mogą być w pełni dostępne bądź udostępnione maszynie wirtualnej.

Nim rozpoczniemy pracę z opcjami związanymi z USB należy upewnić się, że na systemie-gościu zainstalowane zostały składniki integracji – uzyskamy dostęp do pełnej funkcjonalności w zakresie wsparcia USB. Przy zainstalowanych składnikach urządzenia takie jak klucze/dyski USB, czytniki SmartCard/linii papilarnych są automatycznie udostępniane.

Trzeba pamiętać, iż maszyna wirtualna może korzystać z urządzania USB na dwa sposoby – możemy „udostępnić” urządzenie bądź je „dodać”. Udostępniając urządzenie będzie ono dostępne z obu systemów, przykładowo jeżeli jest to pendrive, na hoście jest widoczny jako Dysk wymienny, zaś na maszynie wirtualnej – jako zmapowany udział. Gdy dodamy urządzenie USB będzie dostępne tylko na systemie-gościu (Pendrive będzie Dyskiem wymiennym).

Lista urządzeń możliwych do dodania jest dostępna po wskazaniu przycisku USB w oknie maszyny wirtualnej.

Rysunek 16: Lista urządzeń możliwych do dodania.

Opcja Shared oznacza, że dane urządzenie jest współdzielone pomiędzy dwoma systemami. Jeżeli chcemy, aby było dostępne tylko dla maszyny wirtualnej klikamy na nie, następnie potwierdzamy chęć dodania – będzie to przycisk Attach.

Rysunek 17: Podłączanie urządzenia.

Po instalacji składników integracji drukarki, które dodane są lokalnie są automatycznie przekierowane również do maszyny wirtualnej bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony użytkownika.

W przypadku, gdy urządzenie drukujące wykorzystuje interfejs USB można je dodać w sposób podobny, jak klucz USB, o czym pisano wcześniej. Jeżeli drukarka ma zostać przekierowana do Windows XP, który jest systemem-gościem, należy zaopatrzyć się w sterowniki do tego urządzenia. Następnie trzeba skorzystać z opcji Add a printer w oknie Printers and Faxes. Przy konfiguracji musimy wskazać Local printer attached to this computer (pamiętając o odznaczeniu pola wyboru Automatically detect and install my Plug and Play printer ), później port TSXXX (gdzie XXX to numer wraz z opisem), później wskazać sterowniki i finalnie dodać urządzenie.

 Do początku strony

Podsumowanie

Windows Virtual PC to już kolejna odsłona dobrze znanego rozwiązania wirtualizacyjnego Microsoft. Nową wersję można nazwać „opcjonalnym komponentem” Windows 7, gdyż nie występuje już jako autonomiczna aplikacja, a element, który doskonale integruje się z systemem operacyjnym – sam instalator występuje w postaci standardowej aktualizacji, a dostęp do najważniejszych opcji jest możliwy z poziomu Eksploratora Windows. Cenną nowością jest wsparcie dla urządzeń USB, które było jedną z najbardziej oczekiwanych funkcji.

„Tryb XP”, który jest genialnym rozwiązaniem problemu niekompatybilnych aplikacji jest czynnikiem, który powinien zdecydowanie przemówić za wdrożeniem nowego systemu Windows. Rozwiązanie to oferuje specjalny dysk VHD z Windows XP SP3, w pełni licencjonowaną dla legalnych użytkowników Windows 7 w edycjach Professional, Enterprise oraz Ultimate. Szczególnym beneficjentem tejże funkcjonalności będą małe i niektóre ze średnich firm, które nie mogą sobie pozwolić na wdrożenie Microsoft Enterprise Desktop Virtualization (MED-V).

Mimo, że wymagania wzrastają – nasz procesor musi wspierać wirtualizację sprzętowo - oraz – w przypadku XP Mode – posiadać odpowiednią edycję Windows 7, zdecydowanie warto sięgnąć po nową wersję.

 Do początku strony

Zasoby dodatkowe


 

  Łukasz Foks (MCTS, MCITP)
Pasjonat technologii Microsoft. W swoim portfolio posiada kilkadziesiąt artykułów i porad technicznych związanych z systemami Microsoft Windows. Zastępca redaktora naczelnego największego portalu technicznego o serwerowych rozwiązaniach Microsoft - http://wss.pl, z którym związany jest już od kilku lat. Aktywnie udziela się również prowadząc liczne prezentacje oraz wspierając Warszawską Grupę Użytkowników i Specjalistów Windows od początku jej istnienia, będąc współtwórcą tej grupy. Szczególnie preferowanymi obszarami tematycznymi są Windows Desktop Experience oraz Windows Deployment.
Do początku strony Do początku strony

Akademia Windows 7 – Część 4: Bezpieczeństwo – User Account Control     Artykuły ekspertów TechNet: Windows 7     Akademia Windows 7 - Część 6: Libraries, Federated Search i PowerShell