Ana bilgisayar geçişine genel bakış

Birçok şirket ve kuruluş ana bilgisayar iş yüklerinin, uygulamalarının ve veritabanlarının bir kısmını veya tamamını buluta geçirmenin avantajlarından faydalanıyor. Azure, ana bilgisayardakine benzer özellikleri, olumsuz yönlerinin birçoğu olmadan bulut ölçeğinde sunar.

Ana bilgisayar terimi genelde büyük bir bilgisayar sistemini ifade eder. Ancak şu anda dağıtılan ana bilgisayarların büyük çoğunluğu MVS, DOS, VSE, OS/390 veya z/OS çalıştıran IBM System z sunucuları veya IBM takmayla uyumlu sistemlerdir. Birçok sektörde kritik bilgileri işlemek için hala kullanılan ana bilgisayar sistemleri, yüksek hacimli ve işlem açısından yoğun büyük BT ortamları gibi belirli senaryolarda önemli bir yere sahiptir.

Buluta geçiş, şirketlerin altyapısını modernleştirmesini sağlar. Bulut hizmetleri sayesinde, ana bilgisayar uygulamalarını ve sağladıkları değeri, kuruluşunuzun ihtiyaç duyduğu anda bir iş yükü olarak kullanılabilir hale getirebilirsiniz. Birçok iş yükü, yalnızca küçük kod değişiklikleriyle (veritabanlarının adlarını güncelleştirme gibi) Azure’a aktarılabilir. Aşamalı bir yaklaşım kullanarak daha karmaşık iş yüklerini geçirebilirsiniz.

Çoğu Fortune 500 şirketi, kritik iş yükleri için zaten Azure çalıştırıyor. Azure’ın kazancı önemli oranda artırması birçok şirketi geçiş projesi başlatmaya teşvik ediyor. Şirketler genelde öncelikle geliştirme ve test iş yüklerini Azure’a taşıyor ve DevOps, e-posta ile olağanüstü durum kurtarma da bunu ardından geliyor.

Hedef kitle

BT ortamınıza yönelik bir seçenek olarak geçiş yapmayı veya bulut hizmetleri eklemeyi düşünüyorsanız bu kılavuzdan faydalanabilirsiniz.

Bu kılavuz, BT kuruluşlarının geçiş sürecini değerlendirmeye başlamasını sağlar. Azure’ı ve bulut tabanlı altyapıları, ana bilgisayarlara kıyasla daha iyi biliyor olabilirsiniz. Bu nedenle bu kılavuzda öncelikle ana bilgisayarların nasıl çalıştığı hakkında genel bir bakış sağlanır ve ardından nasıl geçiş yapılacağı konusunda çeşitli stratejiler ile devam edilir.

Ana bilgisayar mimarisi

1950’lerin sonlarına doğru tasarlanan ana bilgisayarların amacı, yüksek hacimli çevrimiçi işlemler ve toplu işleme çalıştırmak için ölçeklenebilen sunucular elde etmekti. Bu nedenle ana bilgisayarlarda çevrimiçi işlem formlarına (bazen yeşil ekranlar olarak adlandırılır) ve toplu çalışmaları işlemeye yönelik yüksek performanslı G/Ç sistemlerine yönelik yazılımlar vardır.

Yüksek güvenilirliğe ve kullanılabilirliğe sahip olmasıyla bilinen ana bilgisayarlar, muazzam büyüklükte çevrimiçi işlemleri ve toplu işleri çalıştırabilir. İşlem, tek bir istek tarafından başlatılan bir işleme sonucunda elde edilir. Bu istek genelde bir kullanıcı tarafından terminal üzerinden gönderilir. İşlemler birkaç farklı kaynaktan da gelebilir. Web sayfaları, uzak iş istasyonları ve diğer bilgi sistemlerindeki uygulamalar bu kaynaklara örnek olarak verilebilir. Aşağıdaki şekilde gösterildiği gibi, önceden belirlenen bir zamanda otomatik olarak da işlem tetiklenebilir.

Tipik bir IBM ana bilgisayar mimarisi genelde şu bileşenleri içerir:

• Ön uç sistemleri: Kullanıcılar terminallerden, web sayfalarından veya uzak iş istasyonlarından işlem başlatabilir. Ana bilgisayar uygulamalarının genelde Azure’a geçişten sonra korunabilen özel kullanıcı arabirimleri olur. Terminal öykünücüleri (yeşil ekran terminalleri olarak da adlandırılır) hala ana bilgisayar uygulamalarına erişmek için kullanılır.

• Uygulama katmanı: Ana bilgisayarlarda genelde bir Müşteri Bilgileri Denetim Sistemi (CICS) içerir. Bu, ileti tabanlı bir işlem yöneticisi olan IBM Bilgi Yönetimi Sistemi (IMS) ile sıkça kullanılan IBM z/OS ana bilgisayarına yönelik önde gelen işlem yönetimi paketlerinden biridir. Toplu iş sistemleri, büyük hacimli hesap kayıtlarına yönelik yüksek aktarım hızlı veri güncelleştirmeleriyle ilgilenir.

• Kod: Ana bilgisayarlar tarafından kullanılan programlama dilleri arasında COBOL, Fortran, PL/I ve Natural yer alır. İş denetimi dili (JCL), z/OS ile çalışmak için kullanılır.

• Veritabanı katmanı: z/OS için sıkça kullanılan ilişkisel veritabanı yönetim sistemlerinden (DBMS) biri IBM DB2’dir. dbspaces adı verilip bir veya daha fazla tablo içeren veri yapılarını yönetir ve fiziksel verilerden oluşup dbextents denen depolama havuzlarına atanır. Önemli veritabanı bileşenlerinden ikisi, depolama havuzlarındaki veri konumlarını belirleyen dizin ve veritabanında gerçekleştirilen işlemlerin kaydını içeren bir günlüktür. Çeşitli düz dosya veri biçimleri desteklenir. z/OS için DB2, verileri depolamak için genellikle Sanal Depolama Erişim Yöntemi (VSAM) veri kümelerini kullanır.

• Yönetim katmanı: IBM ana bilgisayarları, TWS-OPC gibi zamanlama yazılımlarını, baskı ve CA-SAR ve SPOOL gibi çıkış yönetimine yönelik araçları ve kod için bir kaynak denetim sistemini içerir. z/OS için güvenli erişim denetimi, kaynak erişim denetimi tesisi (RACF) tarafından işlenir. Veritabanı yöneticisi, veritabanındaki verilere erişim sağlar ve bir z/OS ortamında kendi bölümünde çalışır.

• LPAR: Mantıksal bölümler (LPAR’ler) işlem kaynaklarını bölmek için kullanılır. Fiziksel bir ana bilgisayar birden fazla LPAR olacak şekilde bölümlenir.

• z/OS: IBM ana bilgisayarları için en yaygın olarak kullanılan 64 bitlik bir işletim sistemi.

IBM sistemleri, bir iş işleminin tüm yönlerini izlemek ve yönetmek için CICS gibi bir işlem izleyicisi kullanır. CICS, kaynak paylaşımını, verilerin bütünlüğünü ve yürütmenin önceliklendirilmesini yönetir. CICS kullanıcıları yetkilendirir, kaynakları ayırır ve uygulama tarafından gönderilen veritabanı isteklerini IBM DB2 gibi bir veritabanı yöneticisine geçirir.

Daha hassas ayarlama için CICS genellikle eski adı IMS/Veri İletişimleri (IMS/DC) olan IMS/TM ile birlikte kullanılır. IMS, verilerin tek bir kopyasını tutarak veri yedekliliği azaltmak için tasarlanmıştır. İşlem boyunca durumu koruyarak ve iş işlevlerini bir veri deposuna kaydederek, işlem izleyicisi olarak CICS’ye destek olur.

Ana bilgisayar işlemleri

Tipik ana bilgisayar işlemleri şunlardır:

• Çevrimiçi: İş yükleri arasında işlem gerçekleştirme, veritabanı yönetimi ve bağlantıları yer alır. Bunlar genellikle IBM DB2, CICS ve z/OS bağlayıcıları kullanılarak uygulanır.

• Toplu iş: İşler, genellikle her haftanın günü sabah gibi düzenli bir zamanlamaya göre, kullanıcı etkileşimi olmadan çalışır. Toplu işler, Micro Focus Server Enterprise Edition veya BMC Control-M yazılımı gibi bir JCL öykünücüsü kullanılarak Windows veya Linux tabanlı sistemlerde çalıştırılabilir.

• İş denetimi dili (JCL): Toplu işleri işlemek için gereken kaynakları belirtin. JCL, bu bilgileri bir dizi iş denetim deyimi aracılığıyla z/OS’ye iletir. Temel JCL altı tür deyim içerir: JOB, ASSGN, DLBL, EXTENT, LIBDEF, ve EXEC. Bir iş çeşitli EXEC deyimler (adımlar) içerebilir ve her adımda birkaç LIBDEF, ASSGN, DLBLve EXTENT deyimi olabilir.

• İlk program yükü (IPL): İşletim sisteminin bir kopyasının, diskten bir işlemcinin gerçek depolama alanına yüklenmesine ve çalıştırılmasına verilen addır. IPL’ler, kapalı kalma süresinden kurtarmak için kullanılır. IPL, Windows veya Linux VM’lerinde işletim sisteminin önyüklemesini yapmaya benzer.

Sonraki adımlar

Yanlış bilinenler ve gerçekler