XAML 2009— Funkcje językowe

XAML 2009 to skrócony termin dla nowych funkcji języka XAML, które rozszerzają istniejącą specyfikację języka XAML. XAML 2009 wprowadza kilka nowych dyrektyw i konstrukcji. Obejmują one dyrektywę x:Arguments; dyrektywę x:FactoryMethod; rozszerzenie x:Reference Markup; dyrektywę x:TypeArguments oraz wbudowane typy typów pierwotnych języka wspólnego (na przykład ).x:Char

Obsługa języka XAML 2009 w środowiskach WPF i Visual Studio

W WPF można używać funkcji XAML 2009, ale tylko dla języka XAML, który nie jest skompilowany w języku WPF. Skompilowany kod XAML i forma BAML języka XAML nie obsługują obecnie słów kluczowych i funkcji języka XAML 2009.

Należy pamiętać, że istniejące techniki ładowania luźnego kodu XAML w WPF mają również możliwe ograniczenia zabezpieczeń i dostępu do typów CLR oraz system typów, które są bardziej restrykcyjne niż w przypadku języka XAML skompilowanego znaczników. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Security (WPF) lub WPF Security Strategy - Platform Security (Strategia zabezpieczeń WPF — zabezpieczenia platformy).

Język XAML 2009 wprowadza również dodatkowe funkcje modyfikujące poprzednie konstrukcje XAML 2006 lub modyfikujące podstawowe formularze znaczników.

x:Key jako element object

Język XAML 2009 może obsługiwać x:Key jako obiekt (element właściwości, który ma wartość elementu obiektu), jednak XAML 2006 jest obsługiwany x:Key tylko jako atrybut. Zobacz sekcję "XAML 2009" dyrektywy x:Key.

xmlns w elementach właściwości

Język XAML 2009 może obsługiwać definicje przestrzeni nazw XAML (xmlns) w elementach właściwości; jednak język XAML 2006 obsługuje tylko definicje xmlns w elementach obiektu.

Atrybuty zdarzenia

W przypadku atrybutów, które są wspierane przez zdarzenia, XAML 2006 zakłada, że kompilacja znaczników jest zaangażowana i przesyła zdarzenia do kompilacji znaczników. Język XAML 2009 obsługuje formularz znaczników przypominający rozszerzenie znaczników, które odchyla okablowanie zdarzeń do czasu wykonywania i ładowania kodu XAML. Jednak aplikacje WPF i scenariusze XAML dla interfejsu użytkownika WPF zwykle nie korzystają z tej możliwości. WPF i jego implementacja XAML 2006 używa kombinacji okablowania obsługi zdarzeń dla zdarzeń trasowanych zdefiniowanych na UIElement poziomie i jego kroku kompilatora znaczników dla większości przetwarzania atrybutów zdarzeń. Kompilator znaczników preprocesuje również wszystkie atrybuty zdarzeń znalezione w języku XAML, gdzie akcje kompilacji deklarują, że używany jest kompilator znaczników.

Zobacz też

• Omówienie XAML (WPF .NET)