Zasada: Pomiar
Protokół Greenhouse Gas (GHG) jest najczęściej używaną metodą mierzenia całkowitej emisji dwutlenku węgla przez organizacje. Chociaż emisje oprogramowania można obliczyć przy użyciu tego podejścia, może to być trudne. Lepiej dopasowane obliczenie to specyfikacja wskaźnika emisji dwutlenku węgla oprogramowania (SCI).
Protokół dotyczący gazów cieplarnianych
Protokół GHG umożliwia organizacjom obliczanie całkowitej emisji. Emisje są przypisywane określonej kategorii odpowiadającej sposobom ich produkcji. Te kategorie są nazywane zakresami.
Zakres 1
Są to bezpośrednie emisje związane z działaniami należącymi do firmy lub kontrolowanymi. Na przykład emisje ze spalania paliw kopalnych w obiektach i pojazdach.
Zakres 2
Są to emisje pośrednie z produkcji energii elektrycznej lub ciepła, które są używane. Na przykład ze źródeł energii, które ogrzewają i rozświetlą dom.
Zakres 3
Są to emisje pośrednie pochodzące z innych działań. Typowym przykładem dla działalności jest emisja z działalności w ramach łańcucha dostaw, produkcji zakupionych materiałów, transportu towarów i usług oraz wykorzystania sprzedawanych produktów.
Obliczanie wskaźnika emisji dwutlenku węgla oprogramowania
SCI to metoda pomiaru emisji dwutlenku węgla skojarzonych ze wszystkimi typami aplikacji. Zapewnia spójny sposób opisywania emisji oprogramowania i sposobu, w jaki zmiany mogą się zmienić.
Wykorzystuje kilka składników do obliczenia wyniku emisji, z których wszystkie zostały wcześniej wprowadzone. Składniki to energia, wskaźnik emisji dwutlenku węgla oparty na lokalizacji i wbudowany węgiel.
Energia to moc zużywana przez sprzęt i mierzona w kilowatach godzin. Więcej dostawców sprzętu udostępnia te informacje i może być używany jako zestawy danych lub za pośrednictwem interfejsu API.
Wskaźnik emisji dwutlenku węgla jest ilością węgla równoważną dla określonego czasu i lokalizacji, w której działa oprogramowanie, i jest mierzony w gramach odpowiednika węgla na kilowat godzinę.
Powyższe obliczenie mnoży energię zużywaną przez wskaźnik emisji dwutlenku węgla. Ilość węgla emitowanego przez sprzęt jest następnie dodawana do sumy. Daje to wynik, który możemy zastosować do każdej jednostki funkcjonalnej. Na przykład jeśli oprogramowanie jest interfejsem API, jednostka funkcjonalna może być pojedynczym wywołaniem tego interfejsu API. To sprawia, że wynik jest intensywnością, a nie sumą.